Drzewa są także pomostem łączącym trzy poziomy kosmosu. Pierwszy poziom jest pod ziemią poprzez korzenie wrośnięte głęboko w glebę. Łączy się on z drugim poziomem, czyli powierzchnią ziemi poprzez swój pień oraz niżej usytuowane gałęzie. Trzecim poziomem jest niebo, które połączone jest z pozostałymi dwoma poprzez konary i gałęzie bliżej wierzchołka drzewa, które kierują się do światła. Tak więc drzewo jest pomostem łączącym ze sobą świat "niższy", czyli bardziej ziemski, z tym "wyższym" niebieskim. W korzeniach drzew żyją różne owady i płazy, z kolei wśród gałęzi zamieszkują ptaki. W drzewie możemy też odnaleźć cztery żywioły: wodę, która płynie w jego wnętrzu; ziemię, która jest częścią jego struktury dzięki korzeniom; powietrze, które karmi jego liście oraz ogień, który powstaje poprzez pocieranie gałęzi o siebie.

Tę symbolikę związku między niebem i ziemią można często znaleźć w filozofii i duchowej medytacji: drzewo jest tu zazwyczaj symbolem wielkości świata, jest makrokosmosem czy też wielkim wszechświatem. Drzewa są także obrazem człowieka symbolizującego mikrokosmos, czyli mniejszy i ograniczony świat. Rosnąc bez przerwy w kierunku niebios drzewa są symbolem idealnego pionu.

Wiele symbolicznych znaczeń drzewa odnosi się do pojęcia kosmosu oraz jego nieustannego odnawiania się (regeneracji). Jego roczny cykl wegetacji jest związany z naturalnym procesem życia, śmierci oraz odnowienia się. Dlatego też drzewa symbolizują życie w i jego niekończącą się ewolucję.

Musimy tu również wspomnieć o szczególnym symbolu: drzewie odwróconymi korzeniami do nieba z gałęziami skierowanymi do ziemi. Według starszych tekstów Indii (Rigweda) oraz receptur alchemicznych spisanych na Zachodzie, odwrócone drzewo pokazuje święte pochodzenie człowieka i zachęca go do tego, by uwolnił się od ziemskich ograniczeń i znalazł w sobie istniejące pod maską iluzji, własne wewnętrzne niebo, takie samo jakie jest święte niebo samo w sobie.
W starożytności prawie wszyscy ludzie posiadali swoje święte drzewa - czy to prawdziwe, czy wyidealizowane, - które traktowano jak magiczne symbole. W starożytnych wierzeniach drzewa uważano za żyjące stworzenia zamieszkane przez duchy natury, takie jak nimfy i elfy, posiadające własne dusze, z którymi człowiek miał szczególny związek.

Kosmiczne drzewo jest często przedstawiane jako szczególnie majestatyczna i ważna roślina. Dla przykładu: dla Celtów był to dąb, lipa dla ludów germańskich, jesion dla Skandynawów, drzewo oliwne dla muzułmańskiego wschodu oraz modrzew lub brzoza dla ludów Syberii. Wszystkie te drzewa charakteryzują się swoją długowiecznością oraz sporymi rozmiarami.

Drzewo pełni także rolę osi świata, wokół której skupia się ziemia, jak na przykład "Yggdrasil" - jesion ludów północy czy też "Ceik" lub "Yaxche" - święte drzewo Majów na Jukatanie, które wyrasta z centrum (pępka) świata i wznosi się na różne poziomy aż do nieba. To samo ujęcie znaczenia drzewa można znaleźć w Chinach, gdzie drzewo "Kien-Mou" swoimi gałęziami i korzeniami sięga zarówno nieba, jak i podziemia, gdzie ukrywa się śmierć.
Według Buddystów, "Boddhi" – drzewo, pod którym Gautama Buddha doznał oświecenia, jest symbolem wielkiego przebudzenia. Starożytni Egipcjanie święcili drzewo figowe (sykomora), pod które bogini Hathor przynosiła jedzenie i picie dla zmarłych, w szczególności dla ich dusz. Sumeryjski bóg wegetacji Dummuzi (Tammuz) był czczony jako drzewo życia.

Tradycja chrześcijańska łączy drzewo życia z przejawem Trójcy Świętej. Jest to także analogia do pierwszego przymierza z Bogiem, drzewa życia w Genesis, przymierza, które odnawia gatunek ludzki. Przypomnijmy sobie też słynne drzewo Jesse, symbolizujące rozwój kolejnych pokoleń, których historię pokazuje Biblia, a kulminację stanowią narodziny Jezusa Chrystusa.

Wydaje się, że porównania między człowiekiem a drzewem istnieją od zawsze. A to człowiek przemienia się w drzewo (jak Daphne, która z powodu Apolla zamieniła się w laur), a to drzewo staje się kobietą lub mężczyzną. Symbolika drzewa bywa zazwyczaj ambiwalentna, stąd też nie zaskakuje fakt, iż czasami ma ono rodzaj żeński, a czasami męski. Ta niejednoznaczność rodzaju drzewa wynika z tego, że ma może mieć ono cechy falliczne (pień), jak i bardziej kobiece związane z łonem (sęki i otwory w pniu). Cechy te stają się coraz bardziej dosłowne wraz z ewolucją języka: drzewo było rodzaju żeńskiego w języku łacińskim, natomiast w Średniowieczu w językach romańskich zmieniono jego rodzaj na męski. Stąd też drzewo symbolizuje jednocześnie to co męskie i kobiece, sprzeczności, które jednoczą się ze sobą.

Drzewo było też postrzegane jako symbol Androgyna - człowieka idealnego łączącego w sobie cechy kobiece i męskie (hermafrodyta).

Główne symbole związane z drzewem to krzyż i góra.