To masywne stworzenie żyjące do tej pory blisko ziemi, ten owad pełzający z mozołem i zostawiający za sobą ślady w pisaku, nagle unosi się i leci do słońca, przekształcając się w Cheprer, symbol inicjacji i mistrza związanego z Amonem - uskrzydloną tarczą słoneczną.

Grecy i Rzymianie zaadoptowali wykutą na kamiennych kolumnach sentencję, która ja się wydaje, potwierdza znaczenie świętych skarabeuszy z egipskich świątyń: "Jestem Cherper, uczeń; kiedy mam rozpostarte skrzydła, wracam do życia".
Egipski hieroglificzny "Cheprer" oznacza "stający się", innymi słowy stworzyć kogoś, nadać komuś formę, "przebudować się". Z tego powodu skarabeusz jest symbolem wskrzeszenia i obrazem samoodnawiającego się słońca. Dlatego też skarabeusz reprezentowany jest jako niosący pomiędzy odnóżami kulę, co z jednej strony oznacza słońce odradzające się każdego dnia, a z drugiej ucznia, który odrodził się z własnego rozkładu. Skarabeusz prowadzi całe swoje życie utknąwszy na ziemi tocząc przed sobą ciężką kulkę gnoju, z której się odrodzi, ponieważ złożył w niej własne nasionko. Na koniec swojego życia skarabeusz rozwija swoje skrzydła i leci do słońca przekonany o własnym przeznaczeniu, dokładnie w momencie gdy wznoszenia się w powietrze zaczyna rozumieć, że urodził się, by latać.

W Chinach znajdujemy tę samą symboliczną interpretację: "Skarabeusz toczy swoją kulkę, z której to wywoływane jest życie" jak mówi "Sekret Złotego Kwiatu". Taoistyczni komentatorzy przywołują działania żuka gnojarza jako przykład umiejętności w tym, co z pozoru nieumiejętne i perfekcji w tym, co wydaje się nieperfekcyjne, o czym mówił Lao Tzu (Laozi) i co stanowi kryteria Mądrości.
Księgi "Chilam Balam" napisane przez Majów opisują skarabeusza jako brud ziemi, w znaczeniu materialnym jak i moralnym, którego przeznaczeniem jest stać się świętym.