Wraz z Agezilaosem, który został odwołany z Azji dla objęcia dowództwa w wojnie przeciw Tebom*, wrócił z Efezu do Grecji.

Po przybyciu otrzymał od Lacedemończyków przywilej proksenii. Następnie rozstał się z Agezilaosem i udał się do Skilluntu, miejscowości położonej w Elidzie, niedaleko od miasta. Towarzyszyła mu —jak podaje Demetrios z Magnezji — żona Filezja oraz — o czym wspomina Deinarchos w mowie obrończej, którą napisał dla oskarżonego przez Ksenofonta wyzwoleńca — dwaj synowie Gryllos i Diodoros, zwani Dioskurami**.

* Wojna przeciw Tebom była zarazem wojną Sparty z Atenami, które należały również do związku korynckiego. W bitwie pod Koroneią (349 p. n. e.), zwycięskiej dla Sparty, Ksenofont walczył przeciw Atenom.

** Zapewne dlatego, że byli bliźniakami, jak Dioskurzy Kastor i Polluks.

Kiedy Ateńczycy uchwalili udzielenie pomocy Sparcie(), Ksenofont posłał synów do Aten, by wzięli udział w walce po stronie Lacedemończyków — jako że byli oni wychowani w Sparcie, o czym mówi Diokles [z Magnezji] w Żywotach filozofów. Diodor wyszedł z wojny cało, niczym się szczególnym nie odznaczywszy; miał syna, któremu dał imię brata. Natomiast Gryllos, który służył w kawalerii, brał udział w bitwie pod Mantineą i tam też dzielnie walcząc, poległ; mówi o tym Eforos, w księdze XXV. (...)Arystoteles wspomina, że śmierć Gryllosa wywołała ogromną ilość pochwał i epitafiów i że ich autorzy, przynajmniej w części, pisali je, by przypodobać się ojcu. Hermippos (w biografii Teofrasta) wspomina, że pochwałę Gryllosa napisał także Isokrates.

Umarł — jak stwierdza Stezikleides z Aten w Wykazie archontów i zwycięzców olimpijskich — w pierwszym roku sto piątej Olimpiady [360/359], za archontatu Kallimedesa, w tym samym roku, w którym na tron macedoński wstąpił Filip, syn Amyntasa.

Wedle Demetriosa z Magnezji umarł w Koryncie, niewątpliwie w wieku podeszłym.